List pasterski na rozpoczęcie adwentu

na rozpoczęcie roku duszpasterskiego 2014/2015

Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię

1. (...) Czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie (Mk 13, 33)

Na początku Adwentu, jakby w naszym imieniu, skarży się prorok Izajasz: (...) Tyś, Panie, naszym Ojcem, "Odkupiciel nasz" to Twoje imię odwieczne. Czemuż, o Panie, dozwalasz nam błądzić z dala od Twoich dróg, tak iż serce nasze staje się nieczułe na bojaźń przed Tobą? Odmień się przez wzgląd na Twoje sługi i na pokolenia Twojego dziedzictwa (Iz 63, 16b-17).

Tę prośbę o nadejście Zbawiciela pogłębia Ewangelia, w której usłyszeliśmy trzykrotnie powtarzające się słowo: „czuwajcie”:
„Czuwanie”, albo „oczekiwanie”, o którym mówi Pan Jezus w Ewangelii św. Marka jest nawiązaniem do starotestamentalnego wyrażenia: „Dzień Pański”.

„Dzień Pański” oznacza oczekiwanie na taką chwilę, kiedy Pan Bóg zainterweniuje na rzecz narodu wybranego. Oczekiwano więc na „Dzień Pański” z radością i nadzieją. Natomiast prorocy zwracają uwagę na to, że owszem, Bóg przyjdzie wybawić swój lud. Ale zanim Bóg przybędzie, najpierw musi nastąpić przywrócenie porządku naruszonego przez grzech. Przyjście więc Pana oznacza także przyjście Boga jako Sędziego. Dlatego należy oczekiwać „Dnia Pańskiego” ze świadomością sądu. Nie dla wszystkich więc „Dzień Pański” będzie dniem radosnym.

W Nowym Testamencie „Dzień Pański” nabiera charakteru końca tego świata, który nastąpi niespodziewanie. Jezus przyjdzie jako sędzia, a jednocześnie przychodzi aby nas zbawić. Oczekujemy zatem Jego przyjścia z nadzieją.

Z pierwszą niedzielą Adwentu rozpoczynamy nowy rok kościelny. Dzisiaj także rozpoczynamy w Polsce nowy rok duszpasterski, którego hasłem jest wezwanie św. Jana Chrzciciela: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1, 15b).

Każdy człowiek potrzebuje nawrócenia. Trzeba zauważyć, że pierwsze publiczne ukazanie się Pana Jezusa miało miejsce nad Jordanem. Tam gromadzili się ci wszyscy, którzy chcąc zerwać z grzesznym życiem, szukali pouczenia u Jana Chrzciciela. A ten, wskazał na nadchodzącego Jezusa mówiąc: (...) Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J 1, 29b).

Pan Bóg przypomina prawdę, że jest Bogiem bogatym w miłosierdzie. Posyła swojego Syna: Jezusa-Zbawiciela właśnie do grzeszników, dając im otuchę
i nadzieję na przebaczenie.

Tę właśnie naukę o Bożym miłosierdziu Kościół nieustannie głosi. Co więcej, Kościół wzywa wszystkich, aby korzystali z sakramentów świętych, w których spotykamy się z Jezusem-Zbawicielem. On nas zaprasza: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię (Mt 11, 28).

Ponieważ jesteśmy tak w życiu, jak i w postanowieniach słabi, dlatego do każdego z nas odnoszą się ostrzeżenia: czuwajcie, jak i wezwania do nawrócenia się ze złej drogi. Adwent, obok Wielkiego Postu jest szczególnym okresem roku kościelnego, w którym zachęcani jesteśmy do przemiany swojego życia religijnego.

3. Miłość zakrywa mnóstwo grzechów (1 P 4, 8b)

Adwentowe wezwanie: czuwajcie, zachęca nas do wykorzystania tego świętego czasu, aby włączyć się w bieg historii zbawienia, która może i powinna stawać się także i naszą historią zbawienia.
W Adwencie podejmujemy różnego rodzaju postanowienia i umartwienia. Religijna motywacja może pomóc również w przezwyciężeniu nałogów i grzechów. Warto spróbować!

Różne drogi prowadzą do nawrócenia, a dzięki temu także do radosnego przeżywania uroczystości Bożego Narodzenia. Jeden ze starożytnych pisarzy chrześcijańskich uczy: Jałmużna jest doskonałą pokutą za grzech. Post więcej znaczy niż modlitwa, jałmużna jednak przewyższa jedno i drugie: „miłość zakrywa mnóstwo grzechów”, modlitwa zaś płynąca z dobrego sumienia uwalnia od śmierci. Szczęśliwy każdy, kto się w tych rzeczach okazuje doskonały; jałmużna bowiem umniejsza brzemię grzechu. Nawracajmy się przeto całym sercem, by nikt z nas nie zginął. (Homilia autora z drugiego wieku, 15, 1 - 17, 2; Godzina Czytań z piątku XXXII tygodnia zwykłego)

A więc: jałmużna, post i modlitwa, otwierają bramy Bożego miłosierdzia. Dokładniej: miarą, według której będziemy sądzeni przez Boga jest nasza relacja do drugiego człowieka: (...) Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40b).

Celem zapewnienia lepszej opieki nad większymi grupami osób potrzebujących, osobisty obowiązek świadczenia dobra przybiera formę zorganizowaną. Tego rodzaju charytatywna działalność Kościoła, realizuje się dzisiaj poprzez organizację CARITAS. Działa ona na różnych poziomach: międzynarodowym, krajowym i diecezjalnym. W Polsce rozwija się także CARITAS Szkolna, której działalność charytatywna siłą rzeczy nie może być wielka, posiada ona jednak bardzo ważne znaczenie wychowawcze i formacyjne w odniesieniu do dzieci i młodzieży.

Zorganizowana działalność charytatywna Kościoła, która od XIX wieku rozwijała się poprzez organizację CARITAS, została w poważnym stopniu zahamowana najpierw przez władze okupacyjne, a następnie przez powojenne decyzje rządowe. Sama organizacja CARITAS została przez komunistyczne władze w roku 1950 wyjęta spod jurysdykcji Kościoła, nadając jej zupełnie inny charakter. Kościół starał się nadal prowadzić działalność dobroczynną poprzez duszpasterstwo charytatywne. Dopiero w roku 1989, na mocy ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego, mogła się odrodzić w Polsce organizacja charytatywna CARITAS. Dnia 30 listopada 1989 r., dekretem ówczesnego Biskupa Warmińskiego Edmunda Piszcza, została powołana do istnienia CARITAS Diecezji Warmińskiej, działająca dziś jako CARITAS Archidiecezji Warmińskiej.

Tak więc dzisiaj obchodzimy 25-lecie istnienia odrodzonej CARITAS w naszej Archidiecezji.
Z okazji srebrnego jubileuszu Archidiecezjalnej CARITAS, warto przypomnieć najważniejsze jej inicjatywy. Jedną z nich jest bezpośrednia troska o bezdomnych i ubogich poprzez wydawanie żywności, prowadzenie jadłodajni, odzieżowni, przychodni lekarskiej. CARITAS prowadzi Ośrodek Interwencji Kryzysowej dla Kobiet i ich Dzieci, dla ofiar przemocy w rodzinie, prowadzi Dom Samotnej Matki, Rodzinne Domy Dziecka, Okna Życia. Archidiecezjalna CARITAS działa także na rzecz osób bezrobotnych, niepełnosprawnych. Prowadzi Ośrodek Pomocy Uzależnionym. CARITAS prowadzi również działalność leczniczą, w ramach której świadczy opiekę długoterminową i paliatywną nad chorymi przebywającymi w domu.

Archidiecezjalna CARITAS służy potrzebującym dzięki ofiarnej pracy około dwustu pracowników i niemal trzech tysięcy wolontariuszy. Należy także podkreślić bardzo dobrą współpracę z lokalnymi samorządami.

Archidiecezjalna CARITAS koordynuje działalność charytatywną Parafialnych Zespołów CARITAS oraz Szkolnych Kół CARITAS. Bierze także udział w akcjach podejmowanych przez Krajową lub Międzynarodową CARITAS na rzecz pomocy dotkniętym klęskami żywiołowymi, wojną lub nieurodzajem.

Zgodnie z tradycją, na wieczerzę wigilijną zastawimy stół, a na nim dodatkowe nakrycie: dla niespodziewanego gościa. Pamiętajmy, aby to „dodatkowe nakrycie” było w naszym życiu nie tylko od wielkiego święta. Niech ono będzie zawsze w postaci gotowości przyjścia z pomocą potrzebującemu. Pomimo wysiłków władz różnych szczebli, a także pomimo starań każdego człowieka, ubogich - jak mówi Ewangelia - zawsze będziemy mieć wśród siebie (por.: Mk 14, 7; J 12, 8).
Co więcej, sposób odnoszenia się do człowieka oczekującego pomocy, jest świadectwem naszej osobistej relacji do Pana Boga. Jeszcze raz przypomnę słowa Pana Jezusa: (...) Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25, 40b). A więc miarą, według której będziemy sądzeni przez Boga, jest nasza relacja do drugiego człowieka.

Opiece Najświętszej Maryi Ostrobramskiej, Matce Miłosierdzia, polecam wszystkich, którzy na różny sposób działają na rzecz miłosierdzia. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (Mt 5, 7). A m e n

Olsztyn, I Niedziela Adwentu 2014

Abp Wojciech Ziemba
METROPOLITA WARMIŃSKI