Życie Bogu poświęcone

Święto Ofiarowania Pańskiego (zwane w Polsce świętem Matki Bożej Gromnicznej) przypomina nam historię ofiarowania w świątyni przez Józefa i Maryję małego Jezusa. Święci rodzice przedstawili dziecko Bogu i oddali Jemu życie Jezusa. Św. Jan Paweł II jako papież w 1997 roku święto Ofiarowania Pańskiego ustanowił Światowym Dniem Życia Konsekrowanego. Oczy Kościoła ( a więc także nasze) zwracają się tego dnia, na tych, którzy oddali swoje życie Bogu na wyłączność, stawiając Go na pierwszym miejscu wszystkich swoich wyborów i działań.

Tegoroczny Dzień Życia Konsekrowanego wpisuje się w Rok Życia Konsekrowanego, ogłoszony przez papieża Franciszka w pierwszą niedzielę Adwentu 2014. Hasło tego roku „Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj” przypomina nam o roli osób konsekrowanych w Kościele.

Współcześnie wybór samotności dla Boga, życia radami ewangelicznymi (realizowanymi przez śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa) budzi zdziwienie. Marzeniem nielicznych rodziców jest to, by ich dziecko wybrało życie oddane tylko Bogu, zamiast kariery zawodowej, naukowej czy szczęśliwego życia rodzinnego. Już pojęcie singla wiąże się z większą akceptacją społeczną, bo – chociaż samotny – nie odcina się od dobór tego świata i ciągle jego stan może się zmienić. Radykalizm w oddaniu się Bogu przeraża. Jednocześnie renesans przeżywają formy życia konsekrowanego ukrytego w świecie. Rok Życia Konsekrowanego, ogłoszony przez papieża, przypomina nam – konsekrowani są potrzebni świeckim i – odwrotnie. Wszyscy jesteśmy jedną wspólnotą Kościoła.

Wielość form życia w konsekracji (poświęceniu Bogu)

Życie konsekrowane najczęściej kojarzymy z życiem zakonnym, którego znakiem zewnętrznym jest noszony habit. Jest to tylko jedna z kilku form życia osób konsekrowanych. Grupując je, możemy wyróżnić:
- instytuty oddane kontemplacji, czyli zakony kontemplacyjne męskie i żeńskie – zwane zakonami zamkniętymi (ich członkowie nie prowadzą dzieł „poza murami” klasztoru, oddają się pracy, modlitwie w samotności i często w milczeniu). W naszej archidiecezji będą to zakony: sióstr karmelitanek w Spręcowie i klarysek kapucynek w Szczytnie.

- instytuty życia konsekrowanego oddane dziełom apostolskim, zarówno męskie i żeńskie: z nimi spotykamy się najczęściej w naszym życiu, np. nauczają religii, prowadzą schole, pracują w szpitalach, zakrystiach, oddają się różnym działaniom ewangelizacyjnym, bracia prowadzą parafie zakonne. Te instytuty mogą być habitowe i bezhabitowe (bez noszenia wspólnego, charakterystycznego stroju zakonnego). Charakteryzuje je wspólnota mieszkaniowa – członkowie instytutu w danym mieście mieszkają razem, chociaż oddają się różnym dziełom apostolskim. Ta forma stanowi większość wśród form życia konsekrowanego w Polsce.

- instytuty świeckie - obecnie jedna z form, która zyskuje popularność. Ich członkowie oddają się Bogu, ale pracują i żyją „w świecie”, bez stałej formy wspólnego mieszkania i bez zewnętrznych oznak powołania.

- stowarzyszenia życia apostolskiego - w Polsce najbardziej znane stowarzyszenia życia apostolskiego tworzą: księża filipini, księża misjonarze św. Wincentego `a Paulo i księża pallotyni. Żeńskim stowarzyszeniem życia apostolskiego są siostry miłosierdzia (szarytki)

- stan dziewic poświęconych Bogu, pustelnicy, wdowy – to jeden z najstarszych stanów konsekrowanych w Kościele, obecnie przeżywający renesans. Konsekrowane dziewice i wdowy służą lokalnemu Kościołowi, podlegają bezpośrednio pod biskupa. Żyją i pracują w świecie. Często otoczenie nie wie, o złożonych przez nich ślubach czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Jesteśmy jedną wspólnotą

Osoby konsekrowane podejmują modlitwę za nas. Nie zawsze nawet o tym wiemy. Członkowie zakonów kontemplacyjnych towarzyszą nam duchowo zawsze – ale w ukryciu. Polecają Bogu wszystkie nasze sprawy, problemy, radości, zmartwienia, sukcesy i porażki. Członkowie „czynnych” w świecie instytutów, jak zakony oddane dziełom apostolskim – towarzyszą nam swoją pomocą, modlitwą i świadectwem życia. Żyją wśród nas i przypominają, że nie trzeba bać się Boga. Konsekrowani modlą się za nas – a my za nich? Nie mają monopolu na kontakt z Bogiem.
Mamy różne doświadczenia związane z poznanymi osobami konsekrowanymi. Może czasami, w środowisku, w którym żyjemy, to my częściej jesteśmy świadectwem wiary niż konsekrowani, to my mamy wesprzeć modlitwą kogoś, kto oddał życie Bogu, ale przeżywa obecnie jakieś trudności. Jesteśmy jedną wspólnotą Kościoła, która nawzajem powinna się wspierać. Wspólnota świeckich, działająca przy parafii paulinów w Toruniu rozpoczęła akcję ratunkową dla konsekrowanych. Konsekrowani mogą prosić o modlitwę, dzielić się trudnościami. Członkowie grupy zobowiązują się do codziennej modlitwy i Komunii Świętej, postu i jałmużny. Pokazują im – nie jesteście sami. Bóg stworzył nas do relacji i troski o ludzi.

A ty – czy podejmiesz modlitwę za jedną osobą konsekrowaną? Jesteś na to otwarty? Może ktoś potrzebuje właśnie Twojej modlitwy, nawet jeśli sam kłócisz się z Bogiem częściej niż Mu dziękujesz. Może liczy na Ciebie.