Pustynia - I niedziela Wielkiego Postu

PIĘKNY CZAS

W pierwszą niedzielę Wielkiego Postu razem z Jezusem wychodzimy na pustynię, by walczyć z demonami, by walczyć z Lucyferem, by walczyć ze swoimi słabościami, przede wszystkim ze swoją pychą.

Istotą Wielkiego Postu nie jest zdobywanie kolejnej sprawności w dziedzinie niejedzenia cukierków lub szybkiego zrzucania kilogramów. Chodzi raczej o uczenie się pokory, uczenie się swojej małości. „Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz” – usłyszeliśmy, jak co roku, w środę popielcową. Może za rzadko słyszymy te słowa. To prawda, że człowiek jest najpiękniejszym stworzeniem Boga, jest koroną stworzenia. Człowiek musi jednak pamiętać, że tę swoją wielkość i wszelką potęgę czerpie od Boga. Jeden z francuskich myślicieli powiedział: „Z wielkości człowieka bez Boga pozostaje jedynie ta garstka, którym w środę popielcową znaczymy nasz czoła".

Zatem zasadniczym celem tego ważnego czasu jest pojednanie z Bogiem. Do tego mają prowadzić wszystkie zewnętrzne praktyki. Innym wymiarem obchodzenia Wielkiego Postu jest także zbliżenie się do drugiego człowieka. Jałmużna, do której w tym czasie szczególnie jesteśmy zaproszeni, może być realizowana nie tylko w formie materialnej pomocy potrzebującym, ale także poprzez na przykład ofiarowanie czasu osobie samotnej, chorej, przeżywającej trudne chwile w życiu.

Wszystkim naszym Czytelnikom, życzę: by tegoroczny Wielki Post był czasem pięknym i owocnym. Czasem nadziei, że człowiek to coś więcej niż skóra i kości. Niech to będzie czas powstawania do piękniejszego życia!
ks. Krzysztof Bumbul