Wielki Piątek

Cały dzień trwa adoracja Pana Jezusa w Ciemnicy, odbywają się nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Późnym popołudniem rozpoczynają się najważniejsze obrzędy tego dnia - Liturgia Męki Pańskiej. Składa się ona z trzech części: Liturgii Słowa, Adoracji Krzyża i Komunii świętej.
Wszystko zaczyna się nietypowo. Ministranci i kapłani wychodzą w ciszy do ołtarza. Nie poprzedza ich dzwonek, nie śpiewa się żadnej pieśni. Przed ołtarzem kapłan pada na twarz. Wszyscy obecni w Kościele klękają. Wobec zbawczej śmierci Jezusa wszelkie słowa są nieodpowiednie. W tej chwili cisza mówi znacznie więcej.

W Liturgii Słowa czytamy fragment Księgi proroka Izajasza. Prorockie opisy cierpień Syna Człowieczego, które powstały na wiele wieków przed męką Chrystusa są tak realistyczne i z takimi szczegółami opisują Jego śmierć na krzyżu, jak gdyby autorzy tych tekstów byli naocznymi świadkami wydarzeń. „Przebity za nasze grzechy, dręczono Go, lecz sam dał się gnębić, nawet nie otworzył ust swoich” (Iz 53,5).
Zbawcze wydarzenia przypomina Ewangelia: cierpienie fizyczne, cierpienie duchowe. Tchórzliwy Piłat, Judasz - zdrajca, niewierni uczniowie, okrutni oprawcy, skamieniała z bólu Matka, lękliwi Apostołów
Na zakończenie Liturgii Słowa odbywa się wyjątkowo uroczysta modlitwa powszechna. W dziesięciu wezwaniach prosimy Boga, aby miał w opiece cały świat.

Rozpoczyna się adoracja Krzyża. Kapłan odsłania uroczyście wniesiony do kościoła krzyż, który przez śmierć Pana stał się dla Jego wyznawców znakiem zbawienia. Przychodzi czas, aby ucałować krzyż Jezusa, aby wyrazić swoją wdzięczność za łaskę odkupienia i każdy darowany grzech.
Zazwyczaj śpiewa się przy tym jedną z najbardziej przejmujących pieśni - „Ludu, mój ludu”. Ukazuje ona ogrom Bożej dobroci wobec Narodu Wybranego, a zarazem jego grzech i niewdzięczność. Każdy w myśli może dodać własną osobistą zwrotkę.

Po adoracji Krzyża następuje Komunia święta. Wielkopiątkową liturgię kończy przeniesienie Najświętszego Sakramentu do kaplicy, zwanej Bożym Grobem. Monstrancja jest przykryta białym welonem na pamiątkę całunu, którym spowito doczesne szczątki Jezusa.

ks. Wojsław Czupryński