Słuchać Jego głosu

Kochając ludzi, uczymy się kochać Boga

Do kilku ciekawych wniosków można dojść, patrząc na dzieci. Najpierw – i to bez szczególnie wnikliwej obserwacji – można zauważyć, że maluchy są zazwyczaj egoistami. Z ogromną trudnością przychodzi im np. dzielenie się z jakimś innym dzieckiem, nawet siostrą czy bratem, swoimi zabawkami. Rodzice mogliby pewnie ponadto podać wiele przykładów, kiedy, będąc na zakupach w zabawkowym, musieli kupić wszystkim swoim pociechom dokładnie te same grzechotki, lalki, samochodziki. Trudno byłoby bowiem domownikom wytrzymać utarczki toczone niemalże do upadłego przez dzieci o nowe gadżety. Nieco zabawne, ale także i denerwujące, mogą być również sytuacje, kiedy nawet kilkuletnie dzieci, a nierzadko i znacznie starsze, nakładają sobie na talerz o wiele za dużo niż są w stanie skonsumować jakichś przysmaków, bojąc się najzwyczajniej o to, że może im ich zabraknąć. Zupełnie przy tym się nie przejmują, że komuś innemu również mogą smakować frytki, kotlety, ciastka lub inne łakocie.

Ale z drugiej też strony, wiem to z obserwacji np. mojej dwójki chrześniaków (obecnie dwuletniej Marty i ośmioletniego Huberta), dzieci są zdolne przezwyciężyć swój naturalny egoizm. Poruszające są momenty, kiedy maluch, zasadniczo notoryczny egoista, dzieli się z inną osobą kawałkiem czekolady, jabłka lub jakąś drażetką. I nie czyni tego wcale z tego powodu, że mu tego czegoś zbywa bądź mu to coś nie smakuje, ale dzieli się, ponieważ chce dać innemu coś, co sam bardzo ceni. Chociaż te dziecięce dary tak naprawdę mają małą wartość, bo ileż kosztuje np. gryz jabłka, maleńka kostka czekolady czy żółty groszek o smaku cytryny, to jednak to, co dziecko - jak myślę - tym gestem mówi, inaczej bowiem zapewne nie potrafi, jest bezcenne. Dorosły obdarowywany w ten sposób dobrze sercem przeczuwa, że ów mały darczyńca go zwyczajnie kocha. Aby jednak doświadczyć tego typu obdarowań ze strony maluchów, trzeba im wcześniej samemu okazywać, i to wielokrotnie, życzliwość oraz miłość. Dziecko bowiem, zanim okaże miłość w taki lub inny sposób, musi wpierw samo miłością nasiąknąć.

W niedzielnej Ewangelii Jezus mówi, że jest Dobrym Pasterzem, który za swoje owce oddał na Golgocie życie, bo je bardzo umiłował. Zaś św. Jan Apostoł w drugim niedzielnym czytaniu zachęca, abyśmy się tej miłości Boga do ludzi uważnie przyjrzeli, bo jest to jedyna droga, która może nam dać zbawienie. Patrząc na ukrzyżowanego Chrystusa, można tylko powiedzieć, że nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś swoje życie oddaje za innych, nawet wrogów. Jeśli zatem chcemy, by świat wokół nas był lepszy, to okazujmy ludziom miłość, gdyż ona potrafi skruszyć najbardziej skamieniałe serca. A gdyby nawet się nam nie udało gestami i czynami miłości wyrwać kogoś ze szponów diabelskiego egoizmu, to niech będą nam pokrzepieniem słowa bł. Karola de Foucauld: „Kochając ludzi, uczymy się prawdziwie kochać Boga”.

ks. Zdzisław Kieliszek