Pasterz, który prowadzi do prawdziwego życia

Na różnego rodzaju forach internetowych toczy się dyskusja, jaki ma być ksiądz trzeciego tysiąclecia. Spostrzeżenia, sugestie dotyczą wielu obszarów kapłańskiej posługi. Na ambonie ksiądz nie powinien pouczać ani prowadzić wykładu, lecz być świadkiem. W szkole ma być nie tylko dobrym pedagogiem i metodykiem, ale przede wszystkim apostołem w przekazywaniu prawd wiary potwierdzając je własnym życiem. Wobec powierzonej sobie wspólnoty nie powinien być „władcą”, lecz „sługą”. Stosunek do wiernych jest najlepszym sprawdzianem wiary kapłana i autentyzmu jego duszpasterskiej posługi. Duszpasterz trzeciego tysiąclecia nie będzie się bał kontaktu ze świeckimi, nie będzie obawiał się słów krytyki, przeświadczony o własnym monopolu na władzę i obawiając się, że świeccy zechcą rządzić się w parafii. Powinien być przede wszystkim bardzo ludzki. Będąc ludzkim będzie jednocześnie Bożym. Winien również być człowiekiem rozmodlonym. Prostota i pokora księdza to chyba jedna z najważniejszych cech na dzisiaj. Mówiąc wprost: powszechne jest oczekiwanie na świętego kapłana. Ksiądz ma być tym, który własnym życiem i posługą daje świadectwo, że świętość jest możliwa, że tu i teraz można żyć zgodnie z Ewangelią.
IV Niedziela Wielkanocna zwana także Niedzielą Dobrego Pasterza jest od 1963 r. Światowym Dniem Modlitw o Powołania. Oby nie zabrakło tych, którzy całym sercem odpowiedzą na Boże powołanie. Oby jak najwięcej było także tych, którzy swoją modlitwą i serdecznością pomogą na tej pięknej, choć niełatwej drodze. Życzę każdemu z nas, również sobie, abyśmy wsłuchując się w głos Bożego powołania z dnia na dzień stawali się duchowo piękniejsi i idąc za głosem Dobrego Pasterza dotarli na łąki wieczności.