Chora? No, to jadę do garnizonu!

Sęk bowiem w tym, że całe lata w bezpośredniej bliskości do ówczesnego 103 Szpitala Wojskowego z Przychodnią w Olsztynie mieszkała moja babcia, która osiadłszy tam zaraz po przymusowej przeprowadzce z Wilna, uparcie określała cały teren mianem szpitala garnizonowego lub jeszcze krócej: garnizonu. No i skutek był taki, że na pytanie: — Gdzie mieszka twoja babcia? — jako mała, acz rezolutna dziewczynka odpowiadałam konsekwentnie: — Koło garnizonu.

Inna rzecz, że jako wnuczka pilota wojskowego od zarania żywota sama z siebie mam wielkie zamiłowanie do munduru, służb mundurowych i wszelkiej militarnej architektury. Nie bez kozery i nie przez przypadek mieszkam przecież w koszarach. I mimo że 103 Szpital Wojskowy w 2009 r. zmienił się w Szpital Uniwersytecki, a 3 lata później w Uniwersytecki Szpital Kliniczny (USK), do dziś uparcie i niezmiennie określam go mianem garnizonu. I jadąc do mojej pani doktor pierwszego kontaktu lub do jednego z wielu specjalistów, za każdym razem z dreszczem błogiej bojaźni wspominam widok żołnierza, który stał ...