Jak wyglądała wigilia w stanie wojennym w Olsztynie?

— Kiedyś było konkretnie. Jak były święta, to się świętowało. To był magiczny czas. Na pewno na stole było więcej jedzenia. Dziś, choć w sklepach jest wszystko, nie wszystko można kupić. Bo za co? Gdy wybuchł stan wojenny, nie wychodziliśmy z domu. Wprowadzili godzinę milicyjną. Ale można było iść na pasterkę. Zrobili wyjątek. A czego ludzie sobie życzyli, dzieląc się opłatkiem? Wesołych świąt? Nie było nam do śmiechu! Dlatego życzyliśmy sobie zdrowia, jak zawsze. To się nie zmienia od lat. Ono jest najważniejsze.

— Wigilia to był wyjątkowy czas. Ludzie się spotykali i chcieli być ze sobą. Pamiętam, że pożyczaliśmy stoły, żeby pobyć z sąsiadami. Teraz tego nie ma. Wszyscy zamykają się w swoich pokojach. Niby dziś świętujemy, ale czujemy się samotni. Nie ma pełnych przyjaźni, serdecznych spotkań. To gdzieś nam uciekło… W czasie wojennym ludzie bardziej garnęli się do siebie niż teraz. Wigilia w 1981 roku też była na pewno inna. Nie można było wyjechać z Olsztyna, bo na rogatkach miasta były kontrole. Nie wszyscy mieli rodzinę na miejscu, więc była obawa, że nie będzie można się spotkać. Że nie dojedzie się do bliskich do Dywit czy Olsztynka. Ale w ogóle byliśmy przerażeni, bo nie wiedzieliśmy, co przed nami. Jak będzie wyglądał stan wojenny i ile będzie trwał. A gdy składaliśmy sobie życzenia, to życzyliśmy zdrówka, szczęścia i żeby wszystko było dobrze.

— U nas rodzinnie jest zawsze. Podtrzymujemy tradycję, niezależenie od czasów. Oczywiście kiedyś było inaczej. Staliśmy w ogonku, żeby kupić kilogram pomarańczy. I to było szczęście! Gdy zdobyło się śliwki w czekoladzie, też była niesamowita radość. Przy ratuszu była słodka dziurka i tam kupowało się słodkości. Dziś wszystko można dostać, ale trzeba na to mieć. Mamy drożyznę. Teraz jest towar, ale trudno z pieniędzmi. Kiedyś było odwrotnie. Choć nie jesteśmy w dobrej sytuacji finansowej, ale wiemy, że niektórym nie jest łatwo.
A czy wigilia w czasie wojennym była inna? Raczej nie. Było zupełnie normalnie, jak gdyby nigdy nic się nie działo. Inaczej było z sylwestrem. Mieliśmy wykupiony bal w zamku w Nidzicy i niestety się nie odbył. Zrobiliśmy więc bal w domu i bawiliśmy się do świtu. A rano nzobaczyliśmy ślady wojskowych butów pod oknami. I to był znak, że czasy były takie, jakie były. Na szczęście nikt do nas nie zapukał…