Roztańczone święto w ROK w Olecku

Impreza rozpoczęła się od uroczystego odczytania orędzia związanego z MDT 2022, co uczyniła Anna Duchnowska, instruktorka tańca w ROK w Olecku. Jego autorką w tym roku jest tancerka i dyrektorka artystyczna Korean National Ballet Kang Sue-jin z Korei Południowej.

Święto tancerzy było dobrą okazją, aby podziękować osobom, które kształtują kulturę taneczną w Olecku, za ich pasję i wysiłek, jaki wkładają w kształcenie tancerzy młodego pokolenia oraz za rozbudzanie w nich miłości do tańca.

Podziękowania od burmistrza Karola Sobczaka oraz dyrektora ROK Radosława Skrodzkiego otrzymali:
- Anna Duchnowska, instruktorka tańca w ROK w Olecku,
- Aleksandra Łaszczyńska- Zubkowicz, instruktorka tańca Dans from A to Z,
- Justyna i Grzegorz Klekotko, Julia Pomichter, instruktorzy tańca z SKTT „Promenada”,
- Olga Retel, instruktorka tańca Wings Pole Dance Studio,
- Dorota i Gabriela Tomczyk, instruktorki - Mażoretki Olecko.

Później rozpoczął się prawie dwugodzinny występ, który cieszył się ogromnym zainteresowaniem. Sala widowiskowa ROK w Olecku niemal pękała w szwach.
Na scenie zaprezentowali się: grupy hip-hp - Muffin Squad, T.S. Mini, Taka Sytuacja, T.S. Squad (prowadząca Anna Duchnowska), Dance from A to Z – Kidsiaki i Juniorzy (prowadząca Aleksandra Łaszczyńska- Zubkowicz), Mażoretki Olecko – Gwiazdeczki, Kids Gwiazdeczki, Wenus (prowadząca Dorota Tomczyk), grupy dziecięce i młodzieżowe oraz dorośli z SKTT „Promenada” oraz Olga Retel - Wings Pole Dance Studio.

Treść orędzia:
Pandemia Covid-19 wstrzymała nasze życie, z którego dotąd swobodnie korzystaliśmy. Zmusiła nas do ponownego przemyślenia pojęć „taniec” i „tancerka”/„tancerz”. Kiedyś taniec stanowił środek wyrazu i komunikacji poprzez gesty. Później przekształcił się w sztukę performatywną, poruszającą duszę i inspirującą publiczność. Taniec jest formą nietrwałą, trudną do odtworzenia po wykonaniu, ponieważ powstaje przy udziale całego ciała i duszy. Składa się z ulotnych chwil, dlatego tancerki i tancerze muszą być nieustannie w ruchu. Pandemia ograniczyła jednak, a nawet zablokowała, sztukę tańca w jej pierwotnej formie. Mimo poprawy sytuacji występy taneczne nadal podlegają licznym ograniczeniom. To skłania nas do pielęgnowania cennych wspomnień z czasów, kiedy tancerze i tancerki olśniewali niczym klejnoty, wyrażając ludzkie cierpienia i niepokoje, wolę i nadzieję życia, a ich sztuka rozświetlała świat. W podobny sposób pamięć o wstrząsie, jaki wywołała epidemia czarnej śmierci w średniowiecznej Europie, odcisnęła piętno na balecie Giselle, opowiadającym o miłości przekraczającej śmierć. Jego premiera w Operze Paryskiej 28 czerwca 1841 roku została przyjęta z niezwykłym entuzjazmem. Od tamtej pory Giselle wystawiano w Europie i na pozostałych kontynentach, aby pocieszyć i pokrzepić serca ludzi dotkniętych pandemią. Premierowe wykonanie tego baletu to również opowieść o niezwykłym duchu kobiety, która dzięki tańcowi wymyka się powadze świata. Samotna i zmęczona publiczność oczekuje od artystów współczucia i pocieszenia. Jako tancerze i tancerki wierzymy, że trzepot naszych skrzydeł wlewa w serca miłośników i miłośniczek sztuki tańca nadzieję oraz dodaje odwagi niezbędnej do pokonania pandemii.
Moje serce bije już szybciej.