Mistrzowie „królowej sportu” (cz. 2.)

W latach 80-tych starania o stworzenie możliwie silnej sekcji lekkoatletycznej podejmowali działacze „Mławianki”. Realizację tego zadania miał zapewnić zespół szkoleniowców oraz cykl imprez, podczas których była możliwość wyłonienia grupy młodzieży o szczególnych preferencjach dla doskonalenia swoich umiejętności w wybranych konkurencjach lekkoatletycznych.

Mistrzostwa klubu, czwartki lekkoatletyczne czy mecze z udziałem reprezentacji innych miast, tworzyły szanse na realizację nakreślonych celów. Warto w tym miejscu wskazać, że jedną z najlepszych zawodniczek województwa ciechanowskiego w biegach średnich była reprezentantka „Mławianki” Renata Kaliszewska.

Tytułem mistrza województwa w biegach na 1.000 i 2.000 metrów mógł pochwalić się, trenowany przez Zygmunta Mianowskiego, Adam Cywiński. Ireneusz Przybysz, specjalista od pchnięcia kulą, w roku 1983 zapewnił sobie udział w konkursie na Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży, gdzie ostatecznie zajął 13 miejsce.

Jednak pod koniec tej dekady sekcja lekkoatletyczna zakończyła swoją działalność i przez kilka kolejny lat zwolennicy tej dyscypliny mogli realizować sportowe ambicje w Wojewódzkim Klubie Sportowym Ciechanów lub Wojewódzkim Międzyszkolnym Klubie Sportowym w Płońsku.

Bardzo ważną rolę w kształtowaniu odpowiednich postaw młodych sportowców odgrywali ich szkoleniowcy. Jednym z nich był niewątpliwie Henryk Sławuta, który w swojej trenerskiej pracy miał bardzo istotny wpływ na wyniki, jakie na skoczni wzwyż uzyskiwała Agnieszka Sowińska.

Współpracę rozpoczęli w roku 1984 i już w kolejnym sezonie wynikiem 150 centymetrów wywalczyła złoty medal na I Wojewódzkiej Olimpiadzie Młodzieży. Na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Pile swój występ kończyła na piątym miejscu.

W roku 1988, po czterech latach startów, na zawodach II ligi w Białymstoku pokonała poprzeczkę umieszczoną na wysokości 170 centymetrów, co było jej nowym rekordem życiowym. Już jako reprezentantka Wojewódzkiego Klubu Sportowego, podczas zawodów rozgrywanych w roku 1990 na Skrze odniosła sukces, wygrywając kolejny konkurs.

Stało się jednak tak, że po zakończeniu nauki w mławskim LO, wycofała się ze sportowej rywalizacji. Henryk Sławuta był również tym trenerem i wychowawcą, który na początkowym etapie sportowej kariery współpracował z Izą Wojczakowską, ostatecznie specjalizującą się w rzucie oszczepem.

Jak opowiadał dziennikarzowi „Dwutygodnika Mławskiego” wspomniany wyżej szkoleniowiec, pierwszy kontakt Izy Wojczakowskiej z tą konkurencją miał miejsce na mistrzostwach Polski młodzików w roku 1988, kiedy to zamiast występu na skoczni, została zgłoszona do konkursu rzutu oszczepem, gdzie wywalczyła czwartą lokatę. Na czwartym miejscu kończyła swój występ na Centralnych Igrzyskach Młodzieży Szkolnej w Płocku.

W roku 1990 na Wojewódzkiej Olimpiadzie Młodzieży wygrała rywalizację tak w skoku w dal jak i rzucie oszczepem wśród juniorek młodszych. Podczas zawodów rozgrywanych na Skrze w ramach ligi juniorek wynikiem 40,48 metra ustanowiła nowy rekord życiowy.

Począwszy od 1990 roku swoją sportową przygodę kontynuowała jako zawodniczka „Skry” Warszawa. Rok później na XVIII Ogólnopolskiej Spartakiadzie w Zabrzu wynikiem 42,68 metra wywalczyła brązowy medal. Startując w barwach warszawskiego klubu dwukrotnie stawała na drugim stopniu podium na mistrzostwach Polski juniorek.

Dla kolejnego klubu, AZS AWF Kraków, w roku 2002 wywalczyła brązowy medal podczas Mistrzostw Polski Seniorów w Bydgoszczy, rok później wywalczyła już tytuł wicemistrzyni kraju.

W roku 2005 w rywalizacji o miano najlepszej oszczepniczki kraju z wynikiem 52,22 metra przegrała tylko z Barbarą Madejczyk. Iza Wojczakowska była też zawodniczką klubu francuskiego, z którym w roku 2005 wywalczyła drugie miejsce w rywalizacji drużynowej na szczeblu krajowym.

Henryk Sławuta pracował także z Michałem Chlastoszem , uczniem Szkoły Podstawowej nr 2, który na początkowym etapie udziału w sportowej rywalizacji sprawdzał się w biegach przełajowych.

W roku 1994 na mistrzostwach województwa był najlepszy wśród młodzików na liczącej 2.000 metrów trasie biegu przełajowego. Na zawodach w Ełku wywalczył prawo startu na Centralnych Igrzyskach Młodzieży Szkolnej w Białej Podlaskiej. Był też uczestnikiem rozgrywanych w Zamościu mistrzostw Polski.

Z chwilą rozpoczęcia nauki w Liceum Ogólnokształcącym jego trenerem został Waldemar Łaszczych, a wielki zwolennik biegania postanowił sprawdzić swoje możliwości w biegach średnich.

W roku 1995 na Wojewódzkiej Olimpiadzie Młodzieży jako pierwszy mijał linię mety po pokonaniu 400 metrów, co miało stanowić wstęp do walki na dłuższych dystansach. Pierwszy znaczący sukces zanotował podczas startu na I Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Poznaniu, gdzie w biegu na 800 metrów wywalczył brązowy medal.

Jego występ na II Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Bydgoszczy zakończył się wywalczeniem piątego miejsca na 800 metrów oraz brązowego medalu w sztafecie 4x400 metrów.

W styczniu 1996 roku na Halowych Mistrzostwach Polski w Spale stanął na najwyższym stopniu podium po zakończeniu biegu na 600 metrów wśród juniorów młodszych.

W roku 1997 na Mistrzostwach Polski w Poznaniu w biegu na 800 metrów finiszował na ósmym miejscu, był też członkiem sztafety 4 x 400 metrów, która wywalczyła miejsce szóste. Wraz z rozpoczęciem nauki na AWF w Warszawie, stał się zawodnikiem klubu akademickiego.

Podczas pierwszego startu w nowych barwach doznał bardzo poważnej kontuzji, która nie pozwoliła mławskiemu lekkoatlecie na dalsze występy na bieżni.

Michał Chlastosz w roku 2020 w rozmowie z dziennikarzem „Gazety mławskiej” zaznaczył mi. in.: "Sukces przyszedł, ale wiem z perspektywy czasu, że to zasługa nie tylko ciężkiego wysiłku.

Świetnie znaleźliśmy się w grupie, w której znaleźli się Michał Rzepliński (razem zdobywaliśmy brązowy medal mistrzostw Polski w sztafecie4x400 metrów), Daniel Suchoparski – mój pierwszy poważny rywal, Cezary Brudziński – nasz guru, Paweł Brzozowski, Damian Pawlicki, Agnieszka Radziałowska – liderka wśród dziewcząt, Monika Kowalska, Monika Karwińska oraz Agnieszka Rozwadowska.

Złoto halowego czempionatu było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Do Spały przyjechał jakiś nieznany chłopak i wygrał eliminacje. W finale wyszedł brak doświadczenia i chłodnej głowy po wygranych eliminacjach, ale medal było to coś niewyobrażalnego".

Dobre wyniki w biegach przełajowych uzyskiwał prowadzony przez Waldemara Łaszczycha Mariusz Sadolewski. Rok 1989 to początek jego występów w barwach WKS Ciechanów.

W następnym sezonie podczas zawodów zorganizowanych w Ostrołęce zajął miejsce drugie, na Wojewódzkiej Olimpiadzie Młodzieży jako pierwszy mijał linię mety po zakończeniu biegu młodzików, którzy mieli do pokonania dystans 2.500 metrów.

Na szczeblu makroregionu był drugi, we współzawodnictwie krajowym zajął szesnaste miejsce w zawodach, które odbyły się we Włocławku. Jednym z jego największych sukcesów było zdobycie w marcu 1991 roku brązowego medalu na Ogólnopolskich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej w Raduczu koło Skierniewic.

Na Mistrzostwach Polski Ludowych Zespołów Sportowych w biegu na 1 000 metrów w kategorii młodzików wywalczył złoty medal.

W roku 1992 na Mistrzostwach Polski Juniorów i Juniorów Młodszych swój udział w biegu na 800 metrów kończył na miejscu dwunastym. Rok później na zawodach tej samej rangi był członkiem sztafety 4x400 metrów, która wywalczyła brązowy medal.

Mimo tak pokaźnej listy dokonań na sportowych arenach w tak krótkim czasie, zrezygnował z kontynuowania sportowej kariery.
Na początku lat 90 – tych dobre wyniki na sprinterskich dystansach uzyskiwał Michał Czerwiński. Był najszybszy w biegach na 100 i 200 metrów na Wojewódzkiej Olimpiadzie Młodzieży w roku 1990 i następnym.

W czerwcu 1992 roku podczas Drużynowych Mistrzostw Polski Juniorów i Juniorów Młodszych, jako zawodnik WKS Ciechanów był drugi w biegu na 200 metrów.

Jednym z większych sukcesów Michała Czerwińskiego był udział w finale biegu na 100 metrów na Mistrzostwach Polski Juniorów, które odbyły się w roku 1992 w Kielcach. Miejsce w finale zapewnił zawodnikowi wynik 10,95 uzyskany w eliminacjach. Z powodzeniem w biegach przełajowych i na średnich dystansach występował Cezary Brudziński.

W roku 1996 na zawodach makroregionalnych w Iławie zajął drugie miejsce wśród juniorów w biegu przełajowym na 2 500 metrów, co oznaczało jednocześnie prawo startu w mistrzostwach Polski. Wystąpił też na Mistrzostwach Polski Juniorów w Bydgoszczy, gdzie w biegu na 800 metrów uzyskał 17 czas.
Czołową lekkoatletką wśród dziewcząt w latach 90-tych była Agnieszka Radziałowska.

W roku 1994 na Mistrzostwach Polski Juniorów w Kielcach wywalczyła siódme miejsce na 800 metrów, ustanawiając jednocześnie nowy rekord życiowy, który od tego startu wynosił 2:13,51 sekundy. W roku następnym na zawodach rangi mistrzowskiej zajęła miejsce piąte.

Na Mistrzostwach Polski Juniorów w Zamościu w biegu przełajowym na 2 000 metrów finiszowała na dziewiątej pozycji. W 1996 roku na Młodzieżowych Mistrzostwach Polski w Suwałkach bieg na 800 metrów kończyła na pozycji czwartej.

Od czerwca 1999 roku sportowcy rodem z Mławy mogli rozpoczynać lub kontynuować swoją karierę w Międzyszkolnym Klubie Lekkoatletycznym „Ziemia Mławska”.

Szybko też się okazało, że wśród członków nowego klubu był wyjątkowy talent, który w kolejnych latach odnosił sukcesy tak w kraju jak i podczas startów poza jego granicami.

Michał Łukasiak, bo o nim mowa, swój marsz na drodze do kolejnych tytułów rozpoczynał w roku 1998, osiągając bardzo dobre wyniki w trójboju lekkoatletycznym. Ostatecznie jednak zdecydował, że jego koronną konkurencją będzie skok w dal i na doskonaleniu sportowych możliwości w tej konkurencji wspólnie z trenerem poszukiwał coraz lepszych rozwiązań w codziennej pracy na treningach.

Za pierwszy znaczący sukces można uznać zdobycie w roku 1999 brązowego medalu podczas Małego Memoriału im. J. Kusocińskiego w Bydgoszczy, który był uznawany za nieoficjalne mistrzostwa Polski młodzików.

W styczniu 2001 roku na Halowych Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych w Warszawie był już najlepszy. Każdy kolejny start kończył się zdobyciem medalu lub udziałem w finałowej rozgrywce i kolejną poprawą rekordu życiowego.

Reprezentował też kraj w meczach międzypaństwowych i mistrzostwach Europy. W trójmeczu juniorów młodszych Polska – Finlandia – kraje nadbałtyckie skokiem na odległość 709 centymetrów wywalczył drugie miejsce.

W czerwcu 2003 roku na Europejskim Festiwalu Lekkoatletycznym Seniorów w Bydgoszczy był trzeci, a wynik 767 centymetrów oznaczał minimum uprawniające do udziału w mistrzostwach Europy juniorów.

Podczas występu w Tampere w najdłuższym skoku zaliczył 758 centymetrów, co plasowało mławskiego zawodnika na czwartym miejscu wśród najlepszych skoczków „starego kontynentu” w gronie rówieśników.

Powracając na krajowe podwórko warto zaznaczyć, że jeszcze na początku 2003 roku na Halowych Mistrzostwach Polski Juniorów wywalczył kolejny tytuł, który przyniósł Michałowi Łukasiakowi dodatkową premię w postaci powołania do kadry Polski juniorów.

Bardzo udany i godny szczególnego potraktowania w karierze mławskiego lekkoatlety był rok 2004. Zaczynał od udziału na mitingu w Spale, gdzie skokiem na odległość 783 centymetry ustanowił nowy rekord życiowy, a największy sukces przyniósł zawodnikowi występ na mistrzostwach Polski seniorów.

Po tym wydarzeniu w „Tygodniku Ciechanowskim” w artykule o znamiennym tytule „Mława ma mistrza Polski” napisano: Mławianin Michał Łukasiak zdobył tytuł mistrza Polski w skoku w dal podczas zawodów w Bydgoszczy. 20-latek pokonał wszystkich seniorów skokiem na odległość 7 m 78 cm. To drugi w tym roku wielki sukces zawodnika Międzyszkolnego Uczniowskiego Klubu Sportowego „Ziemia Mławska”.

Na początku roku Michał zdobył wicemistrzostwo Polski w skoku w dal podczas zawodów halowych w Spale. Tegoroczny maturzysta jesienią zacznie studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Czterokrotny mistrz Polski juniorów do swojej kolekcji tytułów podczas piątkowych zmagań lekkoatletycznych w Bydgoszczy „dorzucił” kolejny, jakże cenny – mistrza Polski seniorów.

Zdobył także tytuł młodzieżowego mistrza Polski na zawodach w Gdańsku. Natomiast jego występ na Grand Prix Siedlec po skoku na odległość 784 oznaczał ustanowienie nowego rekordu życiowego na otwartym obiekcie.

Już jako reprezentant warszawskiego AZS AWF w roku 2005 zdobył tytuł Akademickiego Mistrza Polski, ustanawiając jednocześnie nowy rekord życiowy, który od tego momentu wynosił 794 centymetry. Wystąpił na Młodzieżowych Mistrzostwach Europy w Erfurcie, kończąc zawody na piątym miejscu.

Sukcesy na bieżni odnosiła Justyna Zembrzuska, którą na początkowym etapie jej przygody ze sportem trenował Waldemar Łaszczych. W roku 1999 jako reprezentantka Gimnazjum w Wieczfnii była najlepsza w swojej kategorii w Biegu Niepodległości, a rok później została mistrzynią Mazowsza młodziczek w biegu na 1 000 metrów.

Jej pierwszy występ na zawodach rangi mistrzostw Polski miał miejsce w roku 2001 podczas zawodów rozgrywanych w Bielsko Białej, gdzie na wspomnianym dystansie finiszowała na szóstym miejscu wśród młodziczek.

Podczas Halowych Mistrzostw Polski w Spale w roku 2002 swój występ kończyła na siódmej pozycji. Podczas mitingu rozgrywanego na obiektach AWF w biegu na 800 metrów z czasem 2:16,01 finiszowała na pierwszej pozycji, a czas w jakim ten dystans pokonała oznaczał kwalifikację na Ogólnopolską Olimpiadę Młodzieży we Wrocławiu, gdzie wywalczyła piąte miejsce.

Od 2003 roku reprezentowała barwy LKS „Ostrowianka”, a z chwilą rozpoczęcia studiów warszawskiego AZS AWF.

Na czas przynależności do klubu akademickiego przypadają największe sukcesy tej lekkoatletki. Z klubową sztafetą 4x400 na Mistrzostwach Polski Seniorów dwukrotnie wywalczyła srebrny medal, a w latach 2009 – 2011 wspólnie z koleżankami stawała na najwyższym stopniu podium.

Na trzecim miejscu kończyła bieg na 800 metrów podczas Mistrzostw Polski Seniorów w Bydgoszczy, Spale i Bielsko Białej, natomiast tytuł Akademickiej Mistrzyni Polski w biegu na 800 metrów wywalczyła w roku 2011 w Łodzi.

W latach 2009 – 2011 otrzymywała powołania do kadry narodowej. Po zakończeniu studiów swoją wiedzę i doświadczenie przekazuje młodym adeptom lekkiej atletyki oraz młodzieży szkolnej podczas lekcji wychowania fizycznego.
W roku 2002 na lekkoatletycznych stadionach zagościli kolejni mławscy sportowcy – Adrianna Próchniak i Kacper Olejarczyk.

Na mistrzostwach makroregionu mazowiecko – mazurskiego młodzików w Płocku zawodniczka z Mławy pokonując w skoku wzwyż wysokość 153 centymetry stanęła na trzecim stopniu podium.

Uczestnicząc w imprezie tej rangi rok później w Olsztynie, w konkursie pchnięcia kulą zdobyła złoty medal. W Mistrzostwach Polski Młodziczek, które odbyły się w Słubicach, uzyskała dwunasty wynik w pchnięciu kulą. W tej samej konkurencji na Wojewódzkich Igrzyskach Młodzieży Szkolnej , które w roku 2004 zostały przeprowadzone w Siedlcach, stanęła na trzecim stopniu podium.

Kacper Olejarczyk w roku 2002 na zawodach w Płocku w gronie juniorów młodszych wygrał bieg na 100 i 200 metrów, co oznaczało jednocześnie możliwość startu na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Gdańsku.

Występ na tych zawodach to 10 miejsce w biegu na 100 metrów. Na Halowych Mistrzostwach Polski Juniorów Młodszych w Spale w roku 2004 zdobył złoty medal na 60 metrów. W kolejnym sezonie bardzo dobre wyniki uzyskiwał na zawodach rozgrywanych w hali.

Na mitingu w Warszawie w biegu na 60 metrów osiągnął czas 7,01 sekundy i 23,61 sekundy na 200 metrów, co oznaczało znaczącą poprawę dotychczasowych rekordów życiowych. Start na Halowych Mistrzostwach Mazowsza kończył na pierwszym miejscu wśród juniorów na dystansie 60 metrów.
c.d.n.
Janusz Grochowski, Skarbnik Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Mławskiej

fot. 02
Sukcesy na bieżni odnosiła także Justyna Zembrzuska
Materiały autora tekstu