Temat wiersza zależy od nastroju

Na szczęście wnukom nic się nie stało, ale ona została bardzo potłuczona. Do tej pory bardzo dobrze pamięta to zdarzenie, mimo że minęło już 20 lat.

— Szłam z wnukami do biblioteki. Przechodziliśmy na przejściu koło Banku Spółdzielczego. Wtedy uderzył we mnie samochód. Zdążyłam tylko krzyknąć: dzieci uciekajcie i one wbiegły na chodnik po drugiej stronie, a mnie ten samochód uderzył w tylne koło roweru, który prowadziłam. Przednie koło samochodu wyrzuciło mnie pod górkę zamkową. Byłam potłuczona, nogi miałam połamane. Twarz miałam czarną, oka nie było widać. Panie z Banku Spółdzielczego zadzwoniły po pogotowie — wspomina pani Zofia.

Później bardzo długie leczenie. — Niestety, nie doszłam do pełnej sprawności. Skutki tego wypadku odczuwam do dzisiaj — mówi pani Zofia.

Obecnie pani Zofia, ze względu na stan zdrowia, potrzebuje wsparcia w codziennym funkcjonowaniu, mieszka w pokoju treningowym przy ul. Krzywej w Centrum Rehabilitacji i uczestniczy w zajęciach terapeutycznych w Środowiskowym Domu Samopomocy.

— Trafiłam tu dzięki synowi, który mnie poinformował o takiej możliwości. Dobrze, że tu jestem, ponieważ tu odżyłam. Poznałam ciekawych ludzi i znalazłam przyjaźń. Czuję się jak w domu — mówi.

Szczególnie lubi zajęcia w pracowni artystycznej, gdzie może realizować swoje pasje. Bierze udział we wszystkich zajęciach. Często występuje w przedstawieniach artystycznych. Recytuje, śpiewa. Nawet napisała piosenkę do jednego programu. Teraz przygotowują się do Wielkanocy, głownie ćwiczą pieśni wielkopostne.

Pani Zosia z wykształcenia jest polonistką, ma łatwość pisania i zaczęła pisać wiersze, prozę, teksty piosenek.
— Moja twórczość zaczęła się od tego, że w 2021 roku wystartowałam w konkursie literackim. Terapeutka pani Ania Paszkowska poinformowała mnie, że Środowiskowy Dom Samopomocy w Przezmarku ogłosił konkurs i zaproponowała mi wzięcie udziału w nim. Zgodziłam się. I ten konkurs wygrałam. Temat tego konkursu brzmiał: Co mi w duszy gra. Ja zaczęłam swoją pracę wierszem "Ptakiem być" — mówi pani Zofia.

Pani Zofia wzięła także udział w konkursie ogłoszonym przez Radę d/s Rodzin Województwa Warmińsko-Mazurskiego pod hasłem: "Rodzina wartościami silna". Pani Zofia otrzymała nagrodę wojewody. Jej praca została także opublikowana w Biuletynie Rady.

Te nagrody i wsparcie terapeutów z ŚDS upewniły ją, że może pisać, tworzyć, bo robi to dobrze. Pani Zosia podkreśla, że chwyta za przysłowiowe pióro, gdy przyjdzie wena. Wtedy zaczyna pisać.

— Siedzę sobie i przychodzi mi pomysł na wiersz. Tematy same do mnie przychodzą. Spojrzałam przez okno. Zobaczyłam śnieg i napisałam wiersz pt. ,,Śnieg".

Wiersze piszę na kartkach. Wszystkie moje utwory ma terapeutka pani Ania Paszkowska, która je przepisuje w komputerze — mówi Zofia Mroczkowska. Podkreśla również, że temat wiersza zależy także od jej nastroju. — Jak jestem smutna, to piszę takie "smętki". Czasami je później wyrzucam, albo poprawiam. Jak jestem zadowolona, to moje wiersze są weselsze — dodaje.
Jak mówi, wiersz powstaje od razu, nie odkłada jego dokończenia, bo myśl później ucieka. Tematy są bardzo różne. Pisze o uczuciach, o przyrodzie.
Często są to wiersze o Kurpiach, skąd pani Zosia pochodzi. — Czas dzieciństwa bardzo dobrze pamiętam — zapewnia.
Halina Rozalska

Dom, w którym dorastałam, żyje w mojej pamięci jako ostoja naszej rodziny, której fundamentem była odpowiedzialna miłość moich rodziców, ludzi prostych, głęboko wierzących, wychowanych na wsi, szanujących swoją pracę na roli, zżytych z ziemią, krajobrazem, zwyczajami i kulturą Kurpi pod Ostrołęką.

Rodzice wychowywali nas w duchu poszanowania najwyższych wartości; wiary, szacunku dla każdego człowieka, utrwalania pamięci o dziejach Ojczyzny i losach Polaków.

Każdej niedzieli chodziliśmy pieszo do kościoła w Nowej Wsi, odległego o 7 km. Lat

Po mszy św. odwiedzaliśmy cmentarz, gdzie znajdowały się groby bliskich i znajomych osób. Chodziliśmy też do lasu, na miejsce w pobliżu Grabówka, gdzie znajdowały się zgliszcza spalonej rodziny gajowego.

Przechowywaliśmy w naszej pamięci ustnie przekazywane świadectwo męczeństwa naszego narodu. Okazywaliśmy też należytą cześć dla grobów nieprzyjaciół; jako dzieci opiekowaliśmy się mogiłą niemieckiego żołnierza, który został zabity w czasie działań wojennych, po podpaleniu przez niego wsi.

W domu było nas sześcioro. Wychowanie takiej gromadki dzieci w trudnych warunkach powojennej wsi wymagało od moich rodziców wielkiego trudu i poświęcenia. Rodzice pracowali bardzo ciężko, ale cieszyli się każdym dniem i swoją pracą, dzięki której mogli nas wyżywić i wykształcić.

Troszczyli się o nas, a my staraliśmy się nie przysparzać im kłopotów. Nikt nie musiał objaśniać nam, jaką wartość ma miłość i wsparcie w rodzinie. Po prostu zrodziły się i istniały.

Obowiązek pomagania powstał w nas z miłości do rodziców, był czymś niewymuszonym, stałym, nieliczonym materialnie. Starsze dzieci pomagały rodzicom w opiece nad młodszymi. Mimo że byliśmy liczną rodziną, w domu panowała zgoda i wzajemne zrozumienie. Było to szczególnie ważne w sytuacjach dramatycznych.

W 1952 roku doszczętnie spłonął nasz dom. Przyczyną pożaru był wybuch niewypału w kominie. Zostaliśmy bez dachu nad głową. Wspieraliśmy się wzajemnie w tych niezwykle ciężkich warunkach.
Schronienia na czas zimy udzielili nam sąsiedzi, za co byliśmy im bardzo wdzięczni. Potem jakiś czas mieszkaliśmy w stodole. Byliśmy szczęśliwi, gdy na miejscu pogorzeliska wiejscy cieśle postawili nam nowy dom.

Przy budowie tego domu otrzymaliśmy ogromną pomoc od sąsiadów, z którymi przez wiele lat żyliśmy zgodnie, pomagając sobie nawzajem. Z perspektywy czasu widzę, jak wielką wartość miało dostrzeganie cudzych nieszczęść i sąsiedzka pomoc, uwolnienie nas od problemów, z którymi sami nie poradzilibyśmy sobie.

Nasz nowy dom był zbudowany z drewnianych belek. Miał szerokie okna na frontalnej ścianie. Odbijały się w nich klomby z krzakami piwonii i róż w kolorze czerwieni i bordo, które przenikały się w kwietnej harmonii.

Ściany pomieszczeń pokryte były tynkiem z gliny w kolorze błękitu nieba. Na jednej ze ścian zawieszony był ślubny portret moich rodziców. Szczęście szczerej, wzajemnej miłości nie znika z ich twarzy mimo upływu czasu. A to przecież minęło już tyle lat….

W rogu pokoju na małym stoliku, przykrytym białym obrusem, stała figurka Matki Bożej, przed którą w każdą niedzielę kobiety z naszej wsi Grabówek zbierały się na modlitwie różańcowej, prowadzonej przez moją mamę. Do modlitwy klękała cała nasza rodzina, łącznie z babcią Rozalią, która mieszkała z nami w swojej izdebce i którą zapamiętałam w kurpiowskim stroju.

Obraz domu rodzinnego w mojej pamięci składa się z wielu odsłon. Mają one różną treść, ale łączą je te same wartości: miłość, wiara, uczciwość, odpowiedzialność, praca, współczucie, serdeczność, więź, szacunek, wsparcie i wzajemna pomoc. Wartości te zostały głęboko wszczepione i zakorzenione w sercu moim oraz moich bliskich w rodzinie i wciąż trwają w naszej pamięci jako niezniszczalne dziedzictwo.

Wiersz "Ptakiem być" — I nagroda w konkursie literackim w Przezmarku

„Ptakiem być”
Ptakiem być…
Przeżywać wzloty,
Mijać przeszkody,
Kolczaste płoty.
Chmury kłębiaste
Śledzić od spodu,
Latać w pogodę
I w dzień pełen chłodu.
Poczuć swobodę,
Pęd wysokości,
Głosić skrzydłami
Hasła wolności.
Gniazda budować
Na polskiej sośnie,
Słuchać, jak dzięcioł
Stuka radośnie.
Patrzeć, jak karmi
Pisklęta młode,
Podziwiać, kochać
Świata urodę
I skrzydeł Orła Białego szum.