Andrzej Malinowski kontynuuje podróż po Katarze

3-4.05.2023 r.
W zasadzie cały obszar kraju to pustynia piaszczysta i żwirowo-kamienista. Gleby i roślinność bardzo ubogie. Występują kserofity (rośliny sucholubne), roślinność efemeryczna (o krótkotrwałych pędach nadziemnych), krzewy i krzewinki. Miejscami rosną palmy, głównie posadzone przez człowieka. Fauna też składa się głównie z gatunków pustynnych – ariel (mała antylopa), gazela Lodera, oryks arabski; występuje również gepard, szakal złocisty i karakal oraz ptactwo morskie.

50 km od Dohy położone jest ciekawe miasto Al Khor, słynące z rybołówstwa i niegdyś z przemysłu perłowego. Jest też jednym z głównych węzłów naftowych i gazowych Kataru. Miasto założono w 1972 r. W jego pobliżu znajdują się m.in. starożytna studnia Ain Hleetan, lasy namorzynowe Al Thakira i stadion Al Bayt, na którym odbył się pierwszy mecz Mistrzostw Świata w Katarze w 2022 r. Stadion Al Bayt jest wzorowany na tradycyjnym arabskim namiocie Beduinów, z charakterystycznymi czarnymi pasami.

Z kolei namorzyny (drzewa i krzewy gęsto rosnące na wybrzeżach morskich w gorącym klimacie strefy międzyzwrotnikowej) Al Thakira to najstarszy i największy rezerwat namorzynowy w Katarze. W kraju istnieje osiem obszarów namorzynowych i wszystkie one są obszarami chronionymi.

Ciekawym miejscem jest Muzeum Archeologiczne Al Khor. Zgromadzone jest w nim rękodzieło związane z dziedzictwem kulturowym kraju, z tradycjami morskimi, przemysłem stoczniowym i farbiarskim.

Na uwagę zasługuje niewielki fort Al Zubara, znajdujący się przy starożytnym, porzuconym mieście Al Zubara, którego historia związana jest ściśle z połowami pereł. Fort ten został wpisany na światową listę zabytków UNESCO i został zamieniony w stanowisko archeologiczne (największe na Półwyspie Katarskim). Grube ściany budynku chroniły jego mieszkańców przed upałami. Cztery wieże fortu pełniły funkcję obronną. W Al Zubarah znajdowała się studnia ze świeżą wodą, która z czasem wyschła. Otoczone murami nadmorskie miasto Al Zubarah nad Zatoką Perską rozkwitło jako centrum perłowe i handlowe pod koniec XVIII i na początku XIX w., zanim zostało zniszczone w 1811 r. i opuszczone na początku XX w. Warstwa piasku nawiewanego z pustyni ochroniła pozostałości pałaców, meczetów, ulic, domów na dziedzińcu i chat rybackich, port i podwójne mury obronne, kanał, mury i cmentarze.

Niesamowite wrażenie zrobiła na mnie opuszczona wioska Al Jumail. Niegdyś była zamieszkana przez plemię Alkubaisi.